|
|
Αν δεν ήμουν αιχμάλωτος,
Θα ήθελα αυτή τη χώρα,
Κι αυτή η λυπηρή θάλασσα,
Και αυτά τα χωράφια με καλαμπόκι,
Και αυτά τα αστέρια χωρίς αριθμό,
Αν κατά μήκος του σκοτεινού τοίχου
Αστραφτεί στις σκιές
Το σπαθί των σπαχήδων
Δεν είμαι ταρτάρ
Για μαύρο αυχένα
Δώσε μου την κιθάρα μου,
Κράτα τον καθρέφτη μου για μένα.
Μακριά από αυτά τα Σόδομα,
Στη χώρα που βρισκόμαστε,
Με τους νεαρούς
Μπορούμε να μιλήσουμε το βράδυ.
Κι όμως αγαπώ μια ακτή
Όπου χειμωνιάζει ποτέ
Η κρύα ανάσα δεν φτάνει
Μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα.
Το καλοκαίρι, η βροχή είναι ζεστή.
Το περιπλανώμενο πράσινο έντομο
Λάμψεις, ζωντανό σμαράγδι,
Κάτω από τις πράσινες λεπίδες του γρασιδιού.
Η Σμύρνη είναι πριγκίπισσα
Με το όμορφο παρεκκλήσι της.
Η ατελείωτα χαρούμενη άνοιξη
απαντήστε στο κάλεσμά του,
Και, σαν μια ομάδα που γελάει
Από λουλούδια σε ένα φλιτζάνι,
Στις θάλασσές του κόβεται
Περισσότερο από ένα τέλος αρχιπελάγους.
Λατρεύω αυτούς τους πύργους με χόρτο,
Αυτές οι θριαμβευτικές σημαίες,
Αυτά τα σπίτια από χρυσό, παρόμοια
Έχει παιδικά παιχνίδια.
Αγαπώ, για τις σκέψεις μου
Πιο απαλά κούνια,
Αυτές οι αιωρούμενες σκηνές
Στην πλάτη των ελεφάντων.
Σε αυτό το παραμυθένιο παλάτι,
Η καρδιά μου, γεμάτη συναυλίες,
Πιστεύει, με πνιχτές φωνές
που έρχονται από τις ερήμους,
Ακούστε τις μεγαλοφυΐες
Συνδυάστε τις αρμονίες
ατελείωτα τραγούδια
Αφήστε τους να τραγουδήσουν στον αέρα
Λατρεύω αυτές τις χώρες
Αρώματα γλυκιάς καύσης.
Στα χρυσά παράθυρα
Το φύλλωμα που τρέμει.
Το νερό που βγάζει η πηγή
Κάτω από τον γερμένο φοίνικα,
Και ο λευκός πελαργός
Στους λευκούς μιναρέδες.
Λατρεύω σε ένα κρεβάτι με βρύα
Πες μια ισπανική μελωδία,
Όταν οι γλυκοί μου σύντροφοι,
Το πόδι που σκαρφαλώνει στο έδαφος,
περιπλανώμενη λεγεώνα
όπου τα χαμόγελα περισσεύουν,
Γυρίστε τους γύρους τους
Κάτω από μια στρογγυλή ομπρέλα.
Μα πάνω απ' όλα, όταν το αεράκι
Άγγιξε με φτερουγίζοντας,
Το βράδυ μου αρέσει να κάθομαι
Να κάτσω να σκέφτομαι,
Το μάτι στη βαθιά θάλασσα,
Ενώ, χλωμή και ξανθιά,
Το φεγγάρι ανοίγει στο κύμα
Η ασημένια βεντάλια του.
|
